Å ete med sesongane er bra for miljøet, men også ein god unnskyldning for å fråtse når råvarene er på sitt beste. Appelsinene er på sjarmoffansiven frå desember og fram til påsketider, så no gjeld det å kjenne si besøkelsestid. Då det i dag var storm utanføre vindaugsglasa på heimekontor, smakte det midt i blinken med appelsinsalat med vanlege appelsiner og blodappelsiner. Eg handla fleire posar med Tomtegløgg-mix som låg i restefestkorga på butikken, så dette blir strødd over det meste om dagen, -og det passa godt på appelsinsalaten også då det gir litt krunsj. Hadde eg hatt youghurt og honning i hus, og gjerne litt mynte, hadde salaten fått selskap av dette også, men man tager hva man haver, og dette vart eit solfylt høgdepunkt på ein elles skikkeleg blåsbortdag.

Det nye vindauget me sette inn på austveggen vart midt i blinken. No har me brått utsikt til eplehagen og drivhuset, noko me ikkje har hatt tidlegare. Det er mange vindauge på huset, men akkurat på austveggen er det få, då det var her skøyten på huset var i Bergen. På 1800-talet var huset del av ein bygard i Sandviken, før tippoldefar min kjøpte halvparten, fekk det frakta til Etne og sette det opp att her i vegkrysset. Målet vårt var å gjere færrast mogleg endringar på huset utvendig, men akkurat dette vindauget gjorde berre huset enda betre, både funksjonelt og visuelt. I vinduskarmen står ein einsleg amaryllis som var avblomstra til jul, men ein liten knopp stod igjen og den har skote i veret dei siste fjorten dagane. Om det har restkrefter til å blomstre vil tida vise.