Desse vekene me er inne i no, er dei nydelegaste i året. Det grøne går gradvis over i gult, raudt og oransje før det endar i brunt og fargelaus. Det gjeld å stoppe opp og nyte overgangsfasen for før ein veit om det, er den forbi.

I ettermiddag gjekk eg opp Austadlia. Det vart mange stopp, då eg stadig måtte snu meg for å sjå utover bygda, som var i haustdrakt, bada i rosa kveldsol.

Lufta var kald og knasande og berre nokre sauer haldt meg med selskap.

Slike stunder når både øyrene, augene og resten av kroppen sansar, veit eg at augenblinken kjem til å bli enda betre lagra i minnet og kan tas fram att lenge etter. Stunda sit i kroppen, ikkje berre i hovudet.

‍